ZIJNE MAJESTEIT.

Gisteren was de koning in de wijk. Koning Willem Alexander. Hij had toch niks te doen. Hij was samen gekomen met Carola, de burgemeester, die eigenlijk wel wat beters te doen had. Maar zijne koninklijke hoogheid vond het zo eng, in zijn eentje. 

De buurt liep uit. Allemaal een glimpje van zijne majesteit opvangen. De koning was duidelijk in zijn nopjes. Over de cultuur hier, de educatie, de recreatie maar vooral over de restauratie … en dan bedoel ik dus het eten. De grote schaal met smakelijk geserveerde gezonde broodjes was het eerste wat ons staatshoofd opviel. Hij kon er zijn ogen haast niet vanaf houden.

Hij zou, voor de bühne, met drie uitgeprocedeerde asielzoekers (met zwemdiploma A) een paar baantjes zwemmen in het aanleunende zwembad. Maar dat ging op het laatste moment toch niet door. 

'Mijn zwemspullen vergeten,' mompelde zijne majesteit. Maar de waarheid is dat hij niet kan zwemmen (een familiekwaaltje)... alleen watertrappelen gaat hem goed af. Carola had trouwens wèl aan haar zwemspulletjes gedacht. Ze had haar bikini vanmorgen met aankleden gelijk al onder haar kleding aangedaan, zei ze. Ze maakte aanstalten om naar de kleedhokjes te lopen maar Willem Alexander hield haar tegen.

Het water liep het staatshoofd zo  langzamerhand uit de mond. Zijne majesteit kon zijn ogen slechts met de grootst mogelijke moeite van al die gezonde broodjes afhouden. 

'Niks geen zwemmen Carola! Zitten en lekker eten!' 

Toen Alex zijn buik nog wat ronder gegeten had, dook hij snel zijn limousine in. Terug naar het paleis. Carola wandelde op haar gemak naar de metro om naar het stadhuis te gaan.

 

Wat hebben we nou helemaal aan zo'n soort leider? Hij eet veel en graag. Hij trappelt water ... en zijn hele familie moet door jou en mij onderhouden worden. 

Wat zou er nou gebeuren als we die hele koning-santekraam eens zouden opdoeken? Dan gaan we sowieso klauwen met geld overhouden. 'Neen,' wordt dan geroepen: 'Een president kost ook veel geld, misschien nog wel meer!'. 

Hoezo dan? Het is toch maar net wat je, als samenleving zijnde, uit wil geven aan zo'n staatshoofd.

We zouden kunnen kiezen voor een jaarlijks roulerend symbolisch leiderschap. Een erefunctie. Meer niet. 

Geen paleis. Geen staatshoofdfamilie. Geen koninklijke paardenstal. Geen koninklijk wagenpark. Ook geen geld verslindende staatsbezoeken meer.

Neen, het toekomstige staatshoofd blijft voornamelijk functioneren in zijn eigen sociale omgeving. Gewoon thuis dus. En in de vakantietijd:  op de camping. 

Hoe kunnen we aan zo’n staatshoofd komen. Simpel: selecteer 'at random' uit elke Nederlandse provincie één volwassen Nederlander en selecteer wederom 'at random' uit dat twaalftal die man of vrouw die dan de ceremonieel leider wordt van Nederland.

Ook een belangrijke vraag is: hoe slopen we zo goedkoop mogelijk dat hele koninklijk huis? Laten verzuipen misschien? Nee, dat hoeft nou ook weer niet.

Er zal al met al nog flink wat denk- en regelwerk verricht moeten worden, maar dat het instituut 'koning' niet veel toekomst meer heeft, moge duidelijk zijn. Onze gedachten zullen, in dit verband, meer en meer in de richting moeten gaan van een soort uitgeklede Prins Carnaval. 

GEEN GEZEIK IEDEREEN RIJK.

Neem nou bijvoorbeeld eens ‘koffie’: een pak van een pond, betaal ik bij de super acht euro voor. Een jaar geleden was het nog maar vier euro.

Dan: ‘een pilsie’: in de bios, het theater of gewoon in de kroeg: ‘dat wordt dan: 4,20 euro meneer’, olijkt de barkeeper. Een jaar eerder was 't  2,80 euro.’ 

Ik ben er nu echt klaar mee dat ik, met alleen die aow, precies hetzelfde als de superrijken moet neertellen voor koffie, bier, brood, kaas, benzine ... en ga zo maar door ... voor alles eigenlijk. ja, voor alles eigenlijk. 

Onze linkse politici moeten echt uit en ander vaatje gaan tappen. Want zoals het nu gaat schiet het niet op. Na elke verkiezing wordt links kleiner. Waarom? Links maakt zich voornamelijk druk over asielzoekers, woningnood, euthanasie, lhbti. Hartstikke belangrijk allemaal. Daar moet links zich in blijven vastbijten. 

Maar ... daarmee haal je als links de stemmen van de minima niet mee binnen. Kijk eens goed naar het uitgavenplaatje van arm en (stinkend) rijk.

De dagelijks noodzakelijke uitgaven van de minima zijn vrijwel net zo hoog als die van de miljardairs. Vertoon dat eens luid en duidelijk op de (sociale) media. Daar moet rigoureus iets veranderen. Grofweg: maak alles voor de superijken superduur. Tien tot honderd maal. Geef de minima 90% korting op luxueuze uitgaven. De rijke pikken betalen maar het volle pond. 

Nivelleren noem ik dat: onder het motto: 'Geen gezeik, iedereen rijk. 'Wanneer ik als minima te hard rijd, dan krijg ik een bon van 100 euro. Als een superrijke dame, met een paar miljoen op de bank zoiets doet krijgt zij ook een boete van 100 euro. Dat moet dus anders. Want 100 voelt ze niet! Geef d'r een bon van 1000.

Wat die koffie en bier van eerder in dit verhaal betreft: maak een pak koffie voor de rijken 80 euro en  laat ze voor een pilsje 50 euro dokken.

Een roman van pakweg 500 bladzijden: voor minima: 5 euro; voor rijk 50 euro.                   Reken rijkelui vele malen ook meer accijns aan de pomp en geef de minima daar elektrische auto’s van.                                                                                      

Drie weken vakantie naar de Algarve voor rijk 10.000 euro; voor minima 1000 euro. Dat klinkt raar en oneerlijk. Maar er zit geld zat bij die vermogenden. Ze kunnen het makkelijk missen..

Deze, ik noem het maar even 'weeldeheffing', wordt in het ‘Geen gezeik Iedereen rijk’-fonds gestort. Noodzakelijke uitgaven van algemeen en individueel belang moeten daaruit betaald worden. 

Een dergelijke koerswijziging is nogal ingrijpend en zal niet van de ene op de andere dag gerealiseerd kunnen worden. Maar laat ons nu eens gek doen en hier als Nederland gewoon mee starten. De rest van de wereld komt ons, misschien nog wel sneller dan we denken, achterna.  

 

De uitdrukking 'Geen gezeik iedereen rijk' is van van Kooten en de Bie.

NAGTEGAAL.

Ik loop nu al ruim anderhalf jaar niet meer mee met de wandelclub van Sonja. Ik denk daaraan, omdat ik vandaag, maandag, door het Kralingse Bos wandel. We wandelden hier vaak. Als ik het me nog goed herinner waren we met zijn tienen. De namen weet ik niet meer zo precies … o, ik ben tegenwoordig zo slecht in namen!!. Sonja natuurlijk, 

Rob, twee Carla’s, Trudie, Janny, Debby, Irene … nou zeg, laat mijn geheugen me nu al in de steek. Nu ik dit schrijf bedenk ik me: ‘Zouden ze allemaal nog leven? Ja, sorry, ik hoop natuurlijk van wel, maar voor het zelfde geld is er één, of zijn er meerderen tussenuit geknepen. We waren immers niet meer zo piep. Een end in de zeventig zeker. Mij zullen ze daarover niks laten weten. Da’s nogal logisch. Ik ben al zo'n tijd uit beeld. Met mij gaat het overigens goed, hoor. 

Ik loop langs het hertenkamp, met die lieve, kleine reetjes. Toen ik nog meewandelde gaf ik die hertjes altijd een lekker plukje groen van buiten hun weide. Dat vonden ze wel wat.

Het is circa half vier dat ik daar loop. Ik kan nauwelijks de verleiding weerstaan om de Nagtegaal binnen te wippen. Voor een lekker pilsje. Ik was in de wandelgroep de enige bierdrinker. De dames namen meestal koffie of thee. Meestal gingen we op het eind van de wandeling daar bij die Nagtegaal gezellig zitten drinken en praten over koetjes en kalfjes. Leuke fotootjes heb ik er nog van.

Neen, vandaag nog geen biertje. Ik ben deze maandagmiddag nog maar net aan het begin van mijn wandelingetje.

Misschien kom ik de wandelgroep straks wel tegen. Zou ik best grappig vinden … maar tegelijk ook wel een beetje spannend. Want zo leuk heb ik de groep destijds niet verlaten. Sonja wou me nog bij de politie aangeven … en ik weet bij god niet meer waarom.

Maar, alle gekheid op een stokje, ik zou het leuk vinden om de groep weer eens terug te zien. Hebben we niet jarenlang gezellig samen gewandeld en gebabbeld?!

 Nou dan! 

STONESTONG

Oorspronkelijk zou ik gisteren naar Deventer zijn gegaan. Voor de Dickensdagen.  Dat moet immers zo leuk wezen.  Ik zou trouwens alleen maar zaterdag gaan, omdat ik de zondag weer wat anders had.

Maar om bij het begin te beginnen: door die ellende rond mijn ‘zonneschadekop’ had ik een lichaamstemperatuur van 32,1 met de bijbehorende koppijn en futloosheid. Ik zou met vriend B gaan, die heeft een auto. Ik moest hem afzeggen. Zaterdag om half negen zouden we naar Deventer rijden.  Ik zag mezelf niet twintig uur in een auto zitten en ook nog uren in de rij staan voor die Dickens gein.

Voor de gezelligheid nodig ik B. die zaterdagmiddag bij me thuis uit om wat te drinken. We hadden nu toch niks te doen. Vriendin M. had er ook graag bij gezeten maar dat zag ik helemaal niet zitten. Ze zit de laatste tijd al een beetje te veel naar me zin, met haar neus overal boven op …  en ook zònder M. kan het gezellig wezen, toch?

B. had twee bananenbiertjes meegenomen. Heel bijzonder, in België (Mechelen)gebrouwen bier met een iets te zoetig kunstmatig bananensmaakje.

B. is een smulpaap eerste klas. Dat is hem ook aan te zien met zijn pakweg 140 kilo. Als extraatje, om het Deventerleed een beetje te doen vergeten, had ik een lekker kippenbouillonnetje gemaakt, met stokbrood en kruidenboter. Daar zal hij niet veel van aankomen.

Zondag stond Undercover, een coverband van de Stones op het menu. Die speelde in Capelle, vlakbij me huis. Ik was nog steeds zo beroerd als een blind paard. Maar zo dicht bij huis, uurtje lopen, moest het lukken. Ik zou daar af kunnen haken als ik geen puf meer had.

M. was ook mee. Was al maanden terug afgesproken. Wist ik veel dat ik ondertussen kennis zou krijgen aan Martha. Via Klup. Ja, okee, Marha is 74 en M. 54 . So what?! Martha is nog best ‘een lekker wijf’ M. zal er best wel wat van gemerkt hebben. Er ontgaat haar niets. Dat tussen Martha en mij natuurlijk ook niet.                                                                        

Ik had  M. nog een groot plezier gedaan met een splinternieuw zwart-t-shirt met dat bekende Stoneslogo te geven. Ze was zo trots als een aapje met dat shirt. Een van de bezoekers zei tegen haar dat die tong op dat shirt hem bekend voorkwam. Nou, dat soort opmerkingen, daar lust M. wel pap van.

De Rolling Stones Undercover middag (2 tot 6) Was een heerlijk feest. Bij het intro van het laatste nummer: ‘Like a rolling stone’ kon ik het niet droog houden.

’Doe niet zo gek, joh!’ porde  M. me.

Toen moesten we nog zeker een uur naar huis lopen.

In het donker. De zon kon geen kwaad doen.

DIEPGEVROREN KOUSENBAND.

Mijn Efudex, de kutzalf die mijn door zonneschade aangetaste hoofdhuid sloopt, om die vervolgens weer te helen, is bijna op. Ik moet nieuwe bestellen want ik moet nog tien dagen smeren.

De hele dag loop ik te rillen. Heb pijn en jeuk aan mijn kop. Het is 19 graden in huis en ik loop met een winterjas aan. Als ik dan op mijn splinternieuwe oorthermometer zie dat mijn lichaamstemperatuur gedaald is naar 32,4 graden, denk ik dat het geen gek idee is om mijn dermatoloog te bellen. Ik word razendsnel teruggebeld door de assistente en om vijf voor vijf vanmiddag mag ik 'al' even langs komen.  

De dokter is aan een uitlooptijd bezig van drie kwartier.  Ik ben precies op tijd dus ik zit zeker tot zo'n uur of zes in mijn tergend ongemak. 

Tegen zessen ben ik aan de beurt. De dokter ziet wat er aan de hand is. Smeren hoeft niet meer. Geen nieuw k-zalf tube meer nodig dus. De zalf heeft zijn vernietigende werk gedaan. Dat ik zo’n lage temperatuur heb verbaast de dokter niet. De zalf trekt alle   warmte naar mijn hoofd zodat mijn lijf afkoelt. Logisch. Ja, eigenlijk wel, nu hij het zo zegt. 

De arts, een mooie vriendelijke man, geeft me antibiotica ter herstel van de verwoestingen. Tegen de pijn en jeuk op mijn schedel raadt hij me aan om met een zak diepgevroren doperwten op mijn kop te gaan lopen (of gaan zitten mag van hem ook). 

Die avond eet ik bij buurvrouw, mss M. Had ik beter niet kunnen doen. Voel me klote. Eten was lekker: zalm en gegratineerde aardappels. Ik maak zelf een toetje. Ook goed binnen te houden (alleen weinig).   Smoothy met framboos, druif, aardbei en kwark. Mss M. heeft helaas geen diep gevroren erwten in een zak maar wel bevroren, klein gesneden kousenband. Dat doet het op mijn schedel net zo goed. 

Ondanks de fijne muziek die mss M. speciaal voor mij in een ‘playlist’ had gezet en afspeelt kom ik maar niet in mijn  gewone doen. Om half tien houd ik het voor gezien. Ga naar me eigen huis. Douchen. Zó lekker, dat spetterende water op die jeukende kop! 

Ik schrijf nog even een verhaaltje af. Duik mijn bed in en val vervolgens niet in slaap De hele nacht niet. Ook niet met slaappillen. 

Shit!

KOUWE KOORTS.

‘Schrijft die gast nou alweer over die ‘zonneschade’? 

Ja dus, want ik kan domweg nergens anders aan denken. Ik voel een pijnlijke branderigheid op mijn korstenkop. Ik slaap er niet van. Vannacht om half vier lag ik nog wakker. Ik droomde dat ik stierf van de jeuk en dat ik met mijn kussen met turbo snelheid ruw over mijn schedel rausde. Het hielp. Ik bleef in slaap. Toen ik om acht uur wakker werd zag ik bloedsporen op mijn kussen .

Geen mens die op zo'n verhaal zit te wachten natuurlijk. Ja, mijn een na oudste zus misschien of mss E. die me altijd stiekem zit te lezen. Maar ik kan domweg niks anders verzinnen. 

Ik voel dat ik koorts heb. Kouwe koorts. De rillingen lopen constant over mijn rug. Ik weet het alleen niet zeker van die koorts. Ik heb geen thermometer.

Altijd, altijd, altijd heb ik paracetamol in huis en juist vandaag … ik app buurvrouw mss M. ... pas na vijf minuten reageert ze .... mevrouw stond te douchen ... ik 'ken' die pillen bij haar op komen halen. Ze verzachten de pijn wat. Godzijdank.

Als mss M's kindertjes koorts hadden gebruikte ze haar lippen als thermometer. Die zette ze  dan zachtjes over hun halsslagadertje. Feilloos nauwkeurig, altijd. Ik bewoog mijn hals wat naar haar lippen maar dat negeerde ze. (Dat ik  in deze toestand nog lollig kon wezen, daar kan ik niet bij!). 

Ik sleep me naar Kruidvat voor een oorthermometer. 26 euro. Ik heb 34,8 graden koorts. Nog net geen euro per graad! De rillingen blijven. Maar dat komt misschien ook omdat ik de balkondeur heb openstaan en de thermostaat in huis op 15 staat. Die zet ik nu meteen op 19.

Op weg van Kruidvat liep ik Ina van het smartlappenkoor tegen het lijf. De originele Crooswijkse keek me aan en spreekt de voor mij onvergetelijke woorden: 

‘Zo Jos! Jij gebruikt zeker die nucleaire teringzalf! Ja dat spul kent ik goed, want een paar jaar terug had ik van die zonnevlekken op me tieten. Die zagen er toen met die kutzalf net zo schurfterig uit als die kop van jou. Sterkte d'r mee, jongen!'.'

NAAR DE KAPPER

In het komend weekend wil ik chili con carne gaan maken. Ik verklap geen geheim als ik hier opsom dat je voor die maaltijd minimaal wat boter of olie, gehakt, uien, paprika’s, tomaten, bruine bonen en Spaanse pepers nodig hebt. Alle ingrediënten voor dat gerecht heb ik inmiddels bij de Turkse groentekraam op de markt gekocht. Alleen die Spaanse pepers, (de ‘chili’ in de naam van het gerecht) heb ik nog niet gescoord. Die Turk had alleen maar Turkse pepers. Heel lekker. Ik ga er alleen scheermesjes van schijten.  Koop een toch half pondje. Voor de zekerheid.

Ik ga nu naar een Hollandse groentekraam. Ik koop daar altijd fruit, van prima kwaliteit. Alleen veel te duur. Maar dat ligt ook aan mezelf, want ik ben altijd vroeg en op de markt is het: hoe vroeger hoe duurder. Vorige week kocht ik om kwart voor vier een kilo aardbeien voor 1,50 euro. Vandaag betaal ik  daar om half tien vijf euro voor.   

Naast mij staat een dame van naar schatting 73 jaar haar zojuist gekochte mandarijnen in haar al veel te volle tasje te proppen. Dat tasje hangt aan het stuur van het wandelwagentje, waar haar bejaarde Jack Russel zit te bibberen alsof zijn laatste uurtje geslagen heeft. 

'Aanstelleritis!' zegt zijn vrouwtje.

Ik vraag nog aan haar of ie niet koud kan hebben, want het vachtje van de Jack Russels met die kleine dunne haartjes, geeft toch niet echt veel warmte.

'Rudolf is gewoon een aansteller! Hier op de markt brengt hij zijn diep meelij wekkende biberitis-show. Zodra we straks thuis zijn is hij ineens weer de grote meneer die mijn lieve kleine cypertje alle hoeken van de kamer laat zien. 

'Klaar Rudolf!! Ik ben helemaal klaar met je!

Rudolf kruipt gedwee onder het afdekzeiltje van de wandelwagen. 

'Zohoo, je mag onderhand wel eens naar de kapper gaan'. 

Wij voelen ons alle twee aangesproken door een achter langs passerende kerel. Na zijn woorden beende hij strak door. 

De dame naast me is verbolgen. Waar bemoeit die lul zich mee? 'Ik bepaal zelf wel òf en wanneer ik naar de kapper ga'. 

De man die de kapper-uitspraak deed is Cas, mijn buurman. Hij vindt het leuk om verwarring te stichten maar ik weet: hij doelde op mij en mijn iets te lange grijze lokken.